Utrechtse kerken, ze staan er al eeuwen niet als muren, maar als adem stil, luisterend naar de voetstappen van mensen die komen en gaan De Nicolaïkerk met haar dikke muren houdt het gedruis van de stad buiten en het hart binnen een fijne plek voor stilte Ik loop, kijk en wacht soms beweegt er iets een vogel op het dak een schaduw van een tak Een glimp van eeuwigheid in een flits van licht

Liefde voor geschiedenis Tussen gotische muren oud en stil, waar de geschiedenis zich ontvouwt in steen en kil, fluisterende gebeeldhouwde stenen van dagen her, van gebeden zacht en fluisteren, door de eeuwen heen. Fontein speelt met de zon en schaduwt schitteringen, een schrijvende hand in een bronzen boek, heel stil, en toch een stem die spreekt, waar de wind door bogen tocht. Hier ademt rust, hier zingt het groen, mijn hof van stilte, om in te vertoeven, waar wie goed luistert en zachtjes hoort, de wind draagt Utrechts verleden voort.