Mijn foto-jaar Het jaar 2024 was voor mij een productief jaar op het gebied van fotografie. Met mijn camera, een Canon 5D Mark IV, heb ik dit jaar minstens drieduizend foto’s vastgelegd. Uit deze verzameling heb ik vier beelden geselecteerd, elk met een eigen verhaal. Zoals altijd zijn er weer foto’s gemaakt in Utrecht, maar ook tijdens onze vakantie in de Eifel in Duitsland. Alle foto’s zijn ontstaan tijdens mijn wandelingen, een activiteit die ik in 2022 begon tijdens een periode van herstel van een langdurige ziekte. Gemiddeld maak ik per dag zo’n slordige achtduizend stappen. Beweging en aansterken stonden centraal, en mijn trouwe metgezel, mijn camera, hielp me om de unieke momenten onderweg vast te leggen. Het noodzakelijk kwaad om te wandelen werd door het fotograferen een zeer aangename bezigheid. Broodlucht Wandelen langs de Nieuwegracht is elke keer weer een bijzondere ervaring, vooral in de vroege ochtend wanneer de stad langzaam ontwaakt en de zon Utrecht verwarmd. De geur van versgebakken brood draagt bij aan de charme van het moment. Aan de Nieuwegracht bevindt zich Bakkerij Moolenbeek, gevestigd sinds 1873 in een prachtig hoekpand met een karakteristieke houten gevel. Het is een van de weinige winkelpanden aan deze historische gracht. In 2023 vierde de bakkerij haar 150-jarig jubileum. Tot 2013 werd het familiebedrijf, over vijf generaties heen, ruim 140 jaar gerund door de familie Moolenbeek. Sindsdien wordt de bakkerij met veel toewijding voortgezet door een andere bakker, die de traditie op prachtige wijze in ere houdt. Af en toe haal ik er een saucijzenbroodje en maak ik een praatje, genietend van de sfeer en het historische karakter van deze bijzondere plek. Oude koeien Een mooie plek om te wandelen is het Veeartsenijterrein gelegen tussen de Biltstraat en Bekkerstraat en de kromming van de Biltse Grift. Een prachtig gerestaureerd bouwwerk wat opvalt is het Anatomiegebouw. In 1918 ontwierp architect Joseph Crouwel (1885-1962), bekend van onder andere het Hoofdpostkantoor aan de Neude in Utrecht, het nieuwe Anatomiegebouw in de stijl van de Amsterdamse School. Het gebouw wordt gekenmerkt door fraai gestileerde tufstenen dierenkoppen, zowel aan de buitenzijde als in het interieur. Voor mij herbergt dit gebouw speciale herinneringen. In de jaren tachtig was het gebouw nog eigendom van de Universiteit Utrecht, maar de faculteit Diergeneeskunde was er niet langer gehuisvest. In plaats daarvan werd het onder andere gebruikt als locatie voor studentensport. Het was daar, in 1980, dat ik mijn eerste karatelessen volgde. Het gebouw wordt nu gebruikt voor congressen en bijeenkomsten, en een gedeelte wordt bewoond. Een duivelse legende Tijdens onze vakanties in de Eifel bezoeken wij regelmatig oude dorpen en steden. Ook hier wandelen wij. Dit jaar bezochten wij de stad Mayen die in 1041 in een oorkonde al werd genoemd. Het is een typische Duitse stad met veel vakwerkhuizen en daardoor fotogeniek. De Clemenskerk heeft een zeer opvallende toren. De spits is gedraaid en hieraan zit en leuke legende verbonden.Toen de inwoners van Mayen in 1350 begonnen met de bouw van hun kerk, haalden ze grote basaltblokken uit de Vulkaaneifel. Dit zware werk ging echter moeizaam en vorderde traag. Op een dag, terwijl de bouwlieden opnieuw wachtten op nieuwe stenen, verscheen er een vreemdeling. Hij droeg een hoed met een hanenveer en een lange mantel die tot op de grond reikte. Onder de mantel probeerde hij zijn klompvoet te verbergen, maar de bouwers herkenden hem meteen: dit moest de duivel zijn. De werklieden hielden hun werkelijke plannen geheim en lieten de duivel geloven dat ze bezig waren met de bouw van een danszaal met een herberg. Enthousiast over het idee bood de duivel onmiddellijk zijn hulp aan. De volgende ochtend vonden de werklui tot hun verbazing een enorme stapel basaltblokken op de bouwplaats. Dankzij deze hulp konden ze de kerk in recordtijd voltooien. Tegen de herfst was alles klaar voor een grootse inwijding, waarbij zelfs de bisschop aanwezig zou zijn. Toen de feestelijkheden begonnen, verscheen ook de duivel om met eigen ogen te zien wat er van zijn inspanningen terecht was gekomen. Hij keek al uit naar de festiviteiten, maar toen hij ontdekte dat er geen danszaal of herberg was, maar een huis van God, barstte hij uit in woede. Hij probeerde de toren van de kerk te vernietigen: hij trok, duwde en draaide eraan, maar de toren bleef onverstoorbaar overeind. Uiteindelijk gaf de duivel het op en vertrok, jammerend en verslagen. Glimmende plaveisels Veel mensen hebben een hekel aan regen, maar tijdens mijn vele wandelingen hoort een bui er nu eenmaal bij. Ons klimaat laat zich niet sturen, dus trek ik bij nat weer passende kleding aan en bescherm ik mijn camera goed tegen de regen – die is immers niet bepaald vriendelijk voor mijn apparatuur. Toch biedt regen iets bijzonders: de glinsterende spiegelingen op de straatstenen creëren een bijna magisch effect. Regenwater verandert gewone straten in bijzondere spiegels, waarin het licht speelt en schitteringen tot leven komen. Voor mij is het een uitnodiging om met een andere blik te kijken, niet alleen omhoog naar de prachtige gevels van Utrecht, maar juist ook naar beneden, waar het glanzende straatbeeld verborgen schoonheid onthult.